Μερικά αποσπάσματα από την εκπομπή «Τρομοκρατία κατά Εκπαιδευτικών» (2ο Απόσπασμα)

 

Βασιλειάδης Δημήτριος: Οπότε τι έχουνε κάνει τώρα;

Άμα πάμε και δούμε λίγο την ιστορία το πως έγινε ο συνδικαλισμός, και πως παρεισφρήσανε πάλι τα κόμματα που διαιρούνε σε κομμάτια την κοινωνία και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αυτό που βλέπουμε πλέον αποδεδειγμένα με τόσες αεργίες που έχουνε γίνει τα τελευταία, να μην πω πολλά, να πώ 30-40;  

Να μην πάμε πιο πίσω,τι βλέπουμε; Ότι τελικά ελέγχουνε και τους συνδικαλιστές, τα μεγάλα τα πρωτοκλασάτα ονόματα, τα οποία αργότερα γίνονται βουλευτές ως συνήθως, κομματόσκυλα δηλαδή συγκεκριμένα, και στην ουσία τι κάνουνε τώρα, από την μία σε απειλούν αν κάνεις απεργία και από την άλλη, οι ίδιοι, δίνουν εντολή να γίνει η απεργία, με αποτέλεσμα, να είναι στην μέση ο εργαζόμενος, ότι δουλειά κι αν κάνει, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για  καθηγητές, για εκπαιδευτικούς,

που για μένα κακώς ονομάζονται εκπαιδευτικοί,

θα έπρεπε να λέγονται όλοι δάσκαλοι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα θα το δούμε αργότερα,λοιπόν οι οποίοι έχουνε και μια άλφα μόρφωση και μπορούνε να καταλάβουνε να νοήσουνε τους νόμους και να αντιδράσουν ανάλογα. Σωστα;

Ειρήνη Σιδέρη: Άρα λοιπόν, βγάζουμε και σαν συμπέρασμα ότι μετά από τόσα χρόνια,ίσως δεν έχουνε και αποτέλεσμα οι απεργιακές κινητοποιήσεις και ίσως λειτουργούνε  σαν βαλβίδες αποσυμπίεσης.

Βασιλειάδης Δημήτριος: μα κυρία Σιδέρη, εάν είχαν αποτέλεσμα, δεν θα υπήρχε  ο λόγος μετά από μια μεγάλη απεργία, να ξαναγίνουν άλλες δεκαπέντε (15).
Θα είχαν λυθεί όλα τα προβλήματα και θα τελείωνε το θέμα.
Το πρόβλημα είναι πιο μεγάλο απ όσο νομίζουμε, δηλαδή οι απεργίες είναι, πέρα από την από-συμπίεση που είπατε πολύ σωστά, είναι κι ένα μέτρο να ελέγχουνε τις αντιδράσεις, για να μην γίνει το «μεγάλο μπάμ», και το «διαίρει και βασίλευε» μέσα και όλα.
Όλη αυτή η ανακατωσούρα που κάνουνε είναι σαφέστατα προσχεδιασμένη και το ανακαλύπτεί, το βλέπει ο καθένας.